yine oturmuş kütüphane kataloglarını tararken aklıma geldi

bana sürekli neden çok kitap aldığımı soruyorlar; hepsini okuyor musun? cevap olarak bir yazarın şu tespitini paylaşmak isterim: TR'de kütüphane geleneği olmadığı için, yazma işiyle uğraşanlar hep kendi kütüphanelerini kurmak zorunda kalmışlardır. doğrudur! bu öyle, hadi şu köşede bir kütüphanem olsun diye oluşturulan bir şey değil kuşkusuz. şunu da okuyayım, aa bu da lazım olur, derken bir bakmışsınız hooopp raflar dolmuş. 

gsü'de tez yazmaya çalışırken bütün kitapları boğaziçi'nden hemşireme taşıtırdım. peşine düştüğüm müzecilik kitaplarını geçtim, numunelik sosyoloji kitaplarını ödünç almak için bile ne çetin mücadeleler verdim. hiç ulaşamadıklarım da oldu. bekleme listesinde olduğum bir kitap haftalarca dönmedi. gittim sordum, bir hocadaymış. mail yazdım, acil ihtiyacım olduğunu söyledim. tamam, iade edicem, dedi. haftalar geçti gene yok. bir de onların ödünç süreleri haftalarla değil, aylarla ölçülüyordu. ben de bir daha yazdım. yanıt geldi; tamam, iade edicem dedim, oturmadım ya kitabın üstüne. (kelimesi kelimesine hatırlıyorum.) sıkıntı, benim türkçe kaynaktan yaptığım alıntıyı hocanın fransızca kaynaktan isterim diye tutturması. yok işte, kaynak yok. hoca onu kabul etti, bu sefer başka alıntıya takıldı. dedim, yok, o da yok kütüphanede. benim kopyam X'te, ondan al, dedi bu sefer. ctesi günü akşam olmuş, son kontrolü yapıyoruz hocayla, ptesi günü tezi jüriye teslim edicem. alamadım kopyayı. telefon açıp ilgili yeri bulmasını rica ettim X'ten. sonra attım kapağı özel üniversiteye. 

koç üniversitesi'nin en çok nesini severdin, deseler, bursunu, maaşını geçtim, kütüphanesini, derdim. ILL'den öte hizmetle, kitap siparişi verin de alalım, diyen kütüphanecilerini hele pek çok! listeyi hazırla ver, en geç 2 hafta sonra ersan yanına gelip, istediğin kitaplar geldi, yeni gelenler rafında, desin. 

frankfurt şehir kütüphanesine kayıt olduğum ilk günlerden birinde katalog taraması yapıyordum. (hobilerim arasında bulunur.) aradığım her romanı bulduğumda çığlık atıp, aa bu da varmış, aaa şu da varmış, aaa inanmıyorum o bile varmış, diye seviniyordum. ömrü boyunca almanya'nın öğrencilik konforunda okumaya alışmış şahıs en sonunda dayanamayıp, kütüphane orası, kitap bulunca şaşırman biraz garip değil mi, demişti. değil. bu sadece özel okullara özgü sanıyordum ben. 

geçen haftalarda ILL aşkına gidip alman milli kütüphanesine üye oldum, ILL yokmuş, iyi mi! aradığım müzecilik kitabına dair şöyle bir de not yazmışlar; bu kitabın koleksiyonumuzla ilgisi yoktur. döndük mü yine gsü günlerine? yok, hayır! 

almanya burası, demokrasilerde çare mi tükenirmiş? şehirdeki bütün müzeler kütüphane kataloglarını birleştirmişler. yazıyorsun aradığın kitabın adını, diyor ki sana, şu müzede şu rafta, git oku. 

almanya'nın en çok nesini sevdin deseler, bir, yeşilliğini, iki, bilgiye erişimin bu kadar kolay ve bedava olmasını, derdim.