saçları uzatsak da mı salsak, kısacık kestirip havadar mı yapsak?

saçlarımla oldum olası dertliyim. burada dert benim onlardan bir beklentim olduğu için değil, onlar bana sorun çıkardığı için. lise sonda saçları beyazlamaya başlayan ben, üniversite ile birlikte "gölge" denilen kavramla ilk kez tanıştım. neymiş, saçımı boyatmayacakmışım ama beyazlarım da gözükmeyecekmiş. öyle bir dünya olsaydı... 1 sene geçmeden saçımı boyattım. ondan sonra da ipin ucu kaçtı. bugün derdim kadınlar ve saçları.

"ben yaptım, sakın sen yapma" diyebilmenin fütursuz özgüveni

bu aralar aklımda hep birilerinin çıkıp birilerine, fütursuzca, "ben yaptım, sakın sen yapma" diyebilmesinin özgüven kaynağı var. çok samimi olabiliyor bazıları, canları o kadar yanmış ki, gerçekten senin canının da onun canı kadar yanacağını düşünüyor. bazılarındaysa birkaç tepe yukarıdan bakma durumu. ben bile yapamadım, sen nasıl yapacaksın, sakın bulaşma. oysa her insan ayrıdır, hikayesi de farklıdır. bugün bu tavsiyelerin yolunu yordamını, gerçekliğini, kendini beğenmişliğini düşünüyorum.

dönüyorum diye sakın yüzünü düşürme

birkaç yıldır yaşadığı şehirden memlekete dönmeye karar veren arkadaşıma bir mektup yazdım. onun iznini almadım ama kendime de ileride hatırlatma olsun diye burada saklamak istedim. sorun edeceğini sanmıyorum.

gitmeyi hayal etme cesaretine sahip ama ya dönersem korkusuyla yerinden kımıldamayanlar varsa, onlara da naçizane tavsiyem olsun; her gidişin bir dönüş hakkı vardır, yol devam ettiği sürece yolculuk hakkı da baki.

ece temelkuran'ın istediği memleket

benim için ece temelkuran demek 55 demek. neden 55? şöyle, anlatayım.

gazete yazılarını deliler gibi takip etmedim hiçbir zaman, ama kitaplarını çok sevdim. bence çok ince düşünen bir ruhu, kimsenin bakmadığı yerlerden bakmayı başarabilen bir zekası var. denemelerinden ziyade sahadaki röportajlarını sevdim ben hep. benim gibi herkes sever zannediyordum. yanılmışım.